. . . ያዲሱ ትውልዳችን አስተሳሰብና ዝንባሌ እጅግ ደርቆ የገረረም ባይሆን፣ እርጥብ አይደለም፡፡ እንደ ዓባይ ያሉ የዓለሙ ቤተ ውኃዎች፣ ቀስ በቀስ የሞት አፍንጫ እያሸተቱ (ውኃቸው እያነሰ) እንደመጡ፣ ግንዛቤ አለው፡፡ በኤፍራጥስና በጤግሮስ ጭን ሥር ተሞላቃ ያደገችው ባቢሎን፣ በሥልጣኔ አብባ እንደ ነበር፣ ከታሪክ አንብቧል፡፡ የውኃ ማሕፀኖች ሥልጣኔን ሊወልዱ እንደሚችሉ ጠርጥሯል፡፡ ታድያንን የራሱ ዓባይ ዥረት ዝንተ ዓለም እየዘፈነና እያቅራራ፣ ደንኑና አረሁን ጥሶ ወደ ቆላ ሲወርድ ዝም ብሎ ማየት የሚዋጥለት አይሆንም፡፡ ስለሆነም ‹‹መላ-በሉ›› ማለቱ አልቀረም፡፡ የ‹‹እናስቀረው-ያጣላል››ም ዚቅ፣ ሳይገባው አልቀረም፡፡ ‹‹ሰላም እንዳይኖረን›› ካረጉን ምክንያቶችም አንዱ ነው ይል ይሆናል፡፡ ወይም ደግሞ፣ ‹‹አገር ያፈራውን ሲሳይ፣ የአገሩ ዜጋ የማይጠቀምበት ከሆነ፣ የአገር ሕዝብነት ትርጉም ምንድን ነው?›› ብሎም ይጠይቅ ይሆናል፡፡ ‹‹ውኃችን አፈር ይዞ እንዳይሄድ ወንፊት ይዤ ልቅረብም›› ይል ይሆናል፡፡ . . .
‹‹የምድሪቱን ፀጋ፣ ውኃን ሆነ ዓየራት፣
ሣር ቅጠሉን ሳይቀር፣ ማዕድን እፀዋት፣
መጠቀም እንድችል፣ በጋራ በኅብረት፣
ኧረ ሰዎች በሉ፣ ድረስ ነፊ ወንፊት፣
አገሩ ተዝቆ፣ ተንዶ ሳይሸፍት፣
ዶማና አካፋ፣ ያ ዓባይ ሆኖበት፣
እንደቡልዶዘርም፣ ነድሎ ገፎ ወስዶት፣
ራቁቱን ሳይቀር፣ ዓባይ ተወን በሉት!
አገር ባዶ ሳይሆን፣ አፈር አልባ ግተት
አፈሩን ማጋዙን፣ ቢተወው ምናልባት!!
አንድ ልዩ ዘዴ፣ መፈጠር አለበት! . . .››
- ገሞራው (ኃይሉ ገብረ ዮሐንስ) ‹‹እናትክን!›› በሉልኝ! (1989)
