ሪፖርተር – Ethiopian Reporter – #1 Best and reliable news source in Ethiopia
ኩርፊያ!
ጉዞ ከቦሌ ወደ ሜክሲኮ፡፡ ጎዳናና ሕይወት መመሳሰላቸው ገዝፎብን በቆምኩበት ድንገት የመጣው ታክሲ ሲቆም ተራ ጠብቀን ገባን፡፡ ‹‹የሞላ በበራሪ…›› እያለ ወያላው ሲጮህ አብሮ የበረሩና ያልተኖሩ ዕድሜዎች በየጎዳናቸው መቅረታቸው፣ በሜዳና በሸንተረሩ መክሰማቸው ዘልቆ ልቤን ይነካው ጀመር፡፡ ‹‹ስትርቂኝ ስርቅሽ ዕልፍ እየተጓዝን፣ ዞረን ብንተያይ ብዙ ተዛዘብን…›› ይል ነበር የአገራችን ሰው፡፡ ሁለት ተሳፈሪዎች ገብተው ሲቀመጡ ገና ያልተያዙ አምስት መቀመጫዎች ነበሩ፡፡ ‹‹ሾፌር እባክህ እየሄድክ ብትጭን?›› አለች አንዷ የታከታት። ዞር ብሎ ዓይቷት፣ ‹‹እሺ ከከፈልሽኝ እሄዳለሁ…›› ብሏት ወያላውን፣ ‹‹የአምስት ሰው ተቀበላትና እንውጣ…›› አለው፡፡ ‹‹እንዴት ቀልደኛ ናችሁ? ራሳችሁ በራሪ ብላችሁ ጭናችሁ ጭራሽ ተጨማሪ ክፈሉ…›› ስትለው፣ ‹‹እንኳን እኛ ቀርተን መንግሥታችንም ማክሮ ኢኮኖሚውን ለማሳለጥ ጭማሪ በጭማሪ እያደረገ አይደለም እንዴ? እዚያ ጭማሪ ስትባሉ ከፍላችሁ መጥታችሁ እዚህ የምን ንጭንጭ ነው…›› ብሏት ትንሽ መንቀሳቀስ ጀመርን፡፡ ‹‹ሰው ምነው ዘንድሮ ከመንግሥት ራስ ላይ አልወርድ አለ?›› ቢል አንዱ ሌላው ተቀብሎ፣ ‹‹ምናልባት አብዛኛው ተቀምጦ ጠያቂ ስለሆነ ይሆናላ…›› ብሎ ሲያሽሟጥጥ ሰማነው። ጉድ እኮ ነው!
ታክሲዋ በስንት ልምምጥና ጉትጎታ መንቀሳቀስ ጀመረች፡፡ ሾፌሩ ለምን ተናገራችሁኝ ዓይነት ንፍትፍት ብሎ አጓጉል እየሆነ ያሽከረክር ጀምሯል፡፡ ‹‹አሁንስ መናገር የእሳት ላይ ቤንዚን ሆነ…›› አለ አንዱ ምን መከራ ነው የመጣብን ዓይነት ትክት ብሎት፡፡ ‹‹አይበልና ግን አሁን…›› አለ አንዱ ወግ አዋቂ መሳይ ጎልማሳ ተሳፈሪ፡፡ ‹‹በዚህ ቀዥቃዣ ሾፌር ሰበብ እዚሁ ጭጭ ብንል የት አቤት ይባላል?›› አለ እንደ ቀልድም እንደ ምርም የሆነ ፊቱን እያሳየን፡፡ ‹‹እንግዲህ ትራፊክ ጽሕፈት ቤት ሰማይ ቤት የለ? የት አቤት ትላለህ ወንድሜ?›› ብሎ አንዱ ጣል አደረገበት። ‹‹ለመሆኑ ሲኖሩ ቆይተው በመኪና አደጋ ሞቱ ነው የሚባለው? ወይስ ለመኖር ሲሉ በመኪና አደጋ ተሰው ነው የሚባልልን?›› ቢል ፈገግ እያልን አየነው። ወዲያው ወያላው፣ ‹‹በሞት ላይ ማሟረት ደግ ባይሆንም በተራ ነገር ከመሞት ለአገር መሰዋት፣ ከዓመት ዓመት እንድትታወስ ያደርጋልና እሱ ሳይሻል አይቀርም…›› አለውና ዞሮ ብሩን ይቆጥር ጀመር፡፡ ከቆጠረው ብር የተናገረው ሐሳብ ሚዛን እንደሚደፋ ገብቶት ይሆን ሳይታወቅ አንዱ ከኋላ፣ ‹‹ጎበዝ እንዴት ነው ነገሩ እዚህ አገር ከተግባር ይልቅ ወሬ ደርቶ ነው ድህነት ድሩን ያደራብን…›› እያለ ሌላ አጀንዳ ሲመዝ ሰማነው፡፡ ማስቀያሻ በሉት!
ጉዟችን እንደቀጠለ ነው። ወያላው ሒሳብ ይቀበላል፣ መልስ ይሰጣል፡፡ በተቻለው መጠን ከተሳፋሪዎች ጋር ጭቅጭቅና ንትርክ ላለመፍጠር የሚጥር ይመስላል፡፡ ድንገት ከፊት የተቀመጡ ሁለት ጓደኛሞች ይህንን ሲያወሩ ሰማናቸው። ‹‹አንተ እንጃ ትናንት ያንን ኬክ ከበላሁ በኋላ ሆዴ ልክ አይደለም…›› አለው ሆዱን እያሻሸ፡፡ ‹‹ምነው ያን የመሰለ በህዳሴው ግድብ ቅርፅ የተሠራን ጣፋጭ ኬክማ ሰበብ ልታደርግ አትችልም፡፡ ምናልባት ሌላ ቦታ ሄደህ የቀላቀልክበት ነገር ይኖራል እንጂ…›› ብሎ ይቀልድበት ያዘ ሌላው፡፡ ‹‹አንተ ደግሞ ቁምነገር ሲያወሩህ ትቀላቅላለህ…›› ቢለው ሕመሙን እያሰበ ተጨንቆ፣ ‹‹ታዲያ ብቀላቅል የኢትዮጵያ ሕዝብ ልጆች የተሰውለት ሐሳብን በነፃነት የመግለጽ መብት ነው እኮ፡፡ እኔ ምለው ምናለበት በግልጽ ከዓባይ ጋር አብራችሁ ልትገድቧቸው ያሰባችኋቸውን መብቶች ብታሳውቁን?›› አይል መሰላችሁ በምፀት እያየው? ወዲያው ያኛው ተቀብሎ፣ ‹‹ለእሱም መዋጮውን አትችሉትም ብለን ነዋ…›› ሲለው ተሳሳቁ። የሰማን እንዳልሰማን ሆነን ወደ ልቦናችን ሮጥን፡፡ ‹‹ዘመድ ከዘመዱ አህያ ከአመዱ፣ ምንም ቢባባሉ ጥርስ አይሳበሩ…›› ብለን ብናልፋቸውስ? ያስማማል!
ሾፌሩ አሁንም ትኩረታችንን ነፍገነው አርፈህ ንዳ ያልነው ይመስል ከነከነው፡፡ ሙዚቃውን ያለ ቅጥ ከፍቶ ይበጠብጠን ጀመር። ‹‹ኧረ ሾፌር ስለጉልበትህ አምላክ ብለህ ቀነስ አድርገው…›› አሉት ሁለት ወጣት ተሳፋሪዎች እየተቀባበሉ። እሱ ግን ያልሰማ መስሎ ራሱን እየነቀነቀ ታክሲዋን ያስፈተልካታል፡፡ ባዶ መጯጯህ መሆኑን የታዘበ አንድ ተሳፋሪ፣ ‹‹እሱ ምን ያድርግ እሾህን በእሾህ መሆኑ እኮ ነው፡፡ በአሁኑ ጊዜ እኮ ጩኸትን በጩኸት ጉልበትን በጉልበት ካልሆነ መከባበርና መቻቻል እየራቀን መጥቷል…›› ብሎ ተናገረ፡፡ እየሰሙ እንዳልሰሙ የሚሆኑት በዝተው ያሰለቹት የመሰለ አንድ ጎልማሳ ደግሞ፣ ‹‹ለጊዜው ነው እንጂ ጩኸቱ የሚያይለው፣ ለጊዜው ነው እንጂ እርግጫው የሚጎዳው፣ ሐሰተኞች ዋጋቸውን ማግኘታቸው አይቀርም…›› እያለ ደረደረልን፡፡ ተጀመረ ማለት ነው!
ታክሲዋ ዕፎይታ የምታገኘው ወራጅና ተሳፋሪ ሲኖሩ ነው፡፡ ወያላው አውርዶ ሲጭንና ጭኖ ሲያወርድ ምንም መሰልቸትና መታከት አይታይበትም፡፡ ለነገሩ እንዴት ይታይበት ኖሯል? ‹‹አንዳንዱን ተግባርና ሐሳብ ለምደነው ምን አታካች ቢሆን ሳይታወቀን ዕድሜያችንን እንጨርስበት አይደል እንዴ? ሲቆይ እየለመድነው እኮ ዛሬ የአገር ነቀርሳ የሆነብን ስንቱ ነው? ሌብነት፣ ምቀኝነት፣ የሥልጣን ጥማት፣ አገር አፍራሽነት፣ ጽንፈኝነት፣ ንፉግነት፣ ወዘተ ኧረ ስንቱ፡፡ መያዣ መጨበጫ ያጣው ነገር ሁሉ ከልምድ የተወለደ መሆኑን ሳስብ ጭንቅ ይለኝ ጀመር፡፡ ልምድ እንዴት ያለው ክፉ ነው እናንተዬ?›› ይላሉ አንድ አዛውንት፡፡ አንዲት እናት ታክሲዋን አቁመው ተሳፈሩ። ከገቡ በኋላ ወበቁን እያማረሩ ልብሳቸውን ያራግቡ ጀመር። ‹‹ይሞቃል አይደል?›› አለ ወያላው፡፡ ‹‹ውይ ውይ ያውም በታኅሳስ እንዲህ ያለ ፀሐይ?›› እያሉ አሁንም ቁና ቁና መተንፈሳቸውን ቀጠሉ። ‹‹አዎ ታኅሳስ እኮ ድሮም ቀኑ ሞቅ ያለ ቢሆንም ምሽቱ ውርጭ ነው፣ አይደል እንዴ?›› ሲላቸው አጠገባቸው ያለው ጎልማሳ ዞረው በፈገግታ አዩት፡፡ ነገረኛ እንደ ከበባቸው ሲረዱ እሳቸውም አንደበታቸውን ይቃኙ ጀመር። ‹‹ወይ የዛሬ ልጆች?›› አሉና ‹‹እሱማ ፀሐይ የወጣልን እኮ በአገራችን ነው፡፡ እሱ በቃችሁ ያለን ይመሥገነውና ብቻ ያዝልቅልን…›› ብለው ዝም ሲሉ ወያላው፣ ‹‹አዎ ያዝልቅልን የኑሮ ውድነቱን፣ ጦርነቱን፣ ዕልቂቱንና ውድመቱን ያቁምልን፡፡ የታክሲ ታሪፍ ደግሞ ይጨምርልን…›› ሲል፣ ‹‹የብልጥ መጨረሻው ድሮስ እንዲህ አይደል?›› አሉት እማማ፡፡ ምን ይበሉ ታዲያ!
በዚህ መሀል አንድ ጥያቄ ሰማን፡፡ ጥያቄውን የምትጠይቀው አንድ ትንሽዬ ሕፃን ልጅ ናት። ‹‹ማሚ ለምንድን ነው የምትስቂው?›› ብላ ጠየቀቻት፡፡ እኛም ለምን እንደ ሳቀች እንዴት እንደምታብራራላት ለማወቅ ቸኩለን ጆሯችንን ቀስረናል፡፡ እናትየዋ ጥያቄው እየበረታባት መጣ፡፡ ‹‹ለምንድን ነው የሳቅሽው ንገሪኛ?›› አለቻት፡፡ እናት እንዴት አድርጋ ልትነግራት እንደማትችል ስለገባት፣ ‹‹ይኼ ለአንቺ አይሆንም ስለኑሮ ውድነት ነው…›› ብላ መለሰችላት፡፡ ልጅቷም ትንሽ ስታስብ ቆይታ፣ ‹‹ታዲያ ኑሮ ከተወደደ መናደድ እንጂ ምኑ ያስቃል?›› ስትላት ታክሲዋ በሳቅ ማዕበል ተናወጠች፡፡ አንዲት ቆንጆ ቀይ ብስል ወጣት፣ ‹‹አይ ልጅ መሆን በግልጽ ያናግራል…›› ስትል ብንሰማትም መልስ ግን አልነበረም፡፡ ‹‹እንደ ሕፃናት ካልሆናችሁ መንግሥተ ሰማይ አትገቡም ያለው ጌታችን መድኃኒታችን ኢየሱስ ክርስቶስ ያስደንቃል…›› አለች ቆንጂት በፈገግታ ታጅባ፡፡ ከሳቃችን አረፍ ብለን በዝምታ ወደ ራሳችን ስንተነፍስ አሁንም ሾፌሩ ከጨዋታችን እንዳልተቀላቀለን ታዘብን፡፡ እስካሁን እንዳኮረፈን ነው፣ አንዳንዱን ሲያስችለው፡፡ ይኼኔ አንዱ እንዲህ በማለት ጨዋታ ጀመረ፣ ‹‹እኔ ዓለም እየገባችበት ያለው ነገር በጣም አሳስቦኛል፡፡: ኧረ ለመሆኑ በጦርነት ላይ ረሃብ ቢከሰት ምን ልንሆን ነው?›› ብሎ ጠየቀ። አንዱ ተቀብሎት፣ ‹‹እነ አሜሪካ ሩሲያን ነካክተው ኑክሌር ከተተኮሰ ምንም ማድረግ አይቻልም፡፡ እዚህ እኛ አለን እንጂ በከንቱ ፖለቲካ መላ ያጣን…›› ብሎ ሳይጨርስ በእንጥልጥል ተወው፡፡ ይሻላል!
መድረሻችን ሲቃረብ ጭራሽ የሾፌሩ ኩርፊያና ንጭንጭ እየባሰበት ሄደ፡፡ ‹‹ለመሆኑ…›› አለ አንዱ ተሳፋሪ አጠገቡ ተቀምጦ፣ ‹‹እንዲህ ከሰው ሁሉ ጋር ተናጅሰህ ትችለዋለህ?›› ብሎ ጠየቀው፡፡ ይኼኔ ሙዚቃውን ቀነስ አድርጎ አተኩሮ እያየው፣ ‹‹ሰው እኮ ምሥጋና የማያውቅ ሆነ፣ እርሜን ያለ መስመሬ ለእነሱ ብዬ ብጭን ሲያጣድፉኝ አታይም እንዴ? ይኼው እስካሁን ሳልሞላ ነው የመጣሁት…›› ብሎ ዞረና ገልመጥ አደረገን። አዛውንቷ ቀበል አድርገው፣ ‹‹አይዞህ እኛ ያለ አንተ አንተም ያለ እኛ እኮ የትም አትደርስ፡፡ በአገር ደረጃም ቢሆን ሕዝብ ያለ መሪው መሪው ደግሞ ያለ ሕዝቡ ኑሮ አለው እንዴ? ሁለቱ ድርና ማግ ሆነው ካልተቀራረቡና ካልተግባቡ ድሉም እየቀዘቀዘ ታሪክ ይሆንና ትዝታ ሆኖ ይቀራል፡፡ ስለዚህ ራስን ከሰው ጋር ማቀራረብ፣ መቻቻል፣ መመካከርና ጉድለትን መድፈን ነው መፍትሔው፡፡ አይመስልህም?›› ሲሉት የእናት ምክር ሆኖበት ነው መሰል፣ ‹‹ልክ ነው እማማ አጉል አመል ሆኖብኝ ነው…›› እያለ ኩርፊያውን ጋብ አድርጎ ፈገግ አለ፡፡ እንዲያ ነው እንጂ የምን አፍንጫ መንፋት ነው… መልካም ጉዞ!
The post ኩርፊያ! first appear on ሪፖርተር – Ethiopian Reporter – #1 Best and reliable news source in Ethiopia and is written by በጋዜጣዉ ሪፓርተር
