Wie mensen uit de uitvaartbranche kent, weet dat er overledenen zijn waarvoor niemand zich meldt. Toch ligt er een heus mens in de koeling of op de koeltafel. Compleet met alles erop en eraan, soms zelfs met een puntgaaf gezicht.
Het gaat vaker om mensen uit het buitenland of een vereenzaamd Nederlands familielid waar diezelfde familie geen contact meer mee kreeg of wilde. Het is de harde realiteit die door sommige, meestal anonieme, uitvaartzorgmedewerkers regelmatig onder ogen wordt gezien. Dat is hartverscheurend, maar dat is ook hoe de wereld blijkbaar draait.
Ik heb vaker van dichtbij meegekregen wat er gebeurt als zich geen nabestaande meldt. De gemeente organiseert dan een zogenaamde gemeentelijke uitvaart; een schrale variant van wat we een begrafenis plegen te noemen. Het eindpunt is een graf op een plekje dat gereserveerd is voor mensen zoals de eenzamen die ik hierboven beschreef. Er zijn uitvaartverzorgers die een gedichtje voorlezen om waarde toe te kennen aan de persoon die voor velen blijkbaar niet meer telt.
De hardheid van de realiteit begrijp ik. De stilte snap ik ook. Geen overlijdensadvertentie, geen mensenlinqberichtje, geen facebook-odes… ik begrijp dat. Maar sommige mensen uit de categorie ‘dolende daklozen’ krijgen niet eens aandacht al ze van het leven worden beroofd. Dat is recentelijk gebeurd, zowat midden in onze stad. Een dakloze die zwaargewond werd achtergelaten in het Villapark en uiteindelijk overleed. Geen letter erover in het Eindhovens Dagblad, geen item in Studio040, niets. Ik hoop dat zich voor de overledene ditmaal wel familie meldt. Anders is er altijd nog die ene betrokken uitvaartmedewerker aan de rand van dat eenzame graf…
