Της
Μπισάν Ιμπραχήμ
Σε πρόσφατη δήλωσή του στο podcast «Netcast Zone», ο ευρωβουλευτής Φειδίας Παναγιώτου ανέφερε ότι «το ΑΚΕΛ για πολλά χρόνια προσπαθεί πράγματα για την επαναπροσέγγιση, και εγώ θεωρώ ότι με εκείνο το πράγμα που έκανα, όταν πήγα και έδωσα αγκαλιά σε έναν Τουρκοκύπριο, κατάφερα πολλά πράγματα, ίσως και παραπάνω απ’ ό,τι κάνει το ΑΚΕΛ».
Η δήλωση αυτή, πέρα από τον επιφανειακό εντυπωσιασμό που ενδεχομένως επιδίωκε, ανοίγει ένα βαθύ και σοβαρό ζήτημα. Αφορά όχι μόνο την πολιτική συνείδηση και την ιστορική γνώση του ίδιου του Φειδία, αλλά και την υποβάθμιση ενός μακροχρόνιου αγώνα επαναπροσέγγισης που κόστισε ανθρώπινες ζωές, διώξεις και κοινωνικό στίγμα.
Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι από τη δήλωση του Φειδία, εκτός από πολιτική διαπαιδαγώγηση, λείπει κάτι πιο κρίσιμο, η γνώση της ιστορίας. Φυσικά σε αυτό το σημείο πρέπει να είμαστε δίκαιοι, γιατί ο Φειδίας και κάθε Φειδίας δεν έχει πλήρη ευθύνη. Η ευθύνη ανήκει και στο εκπαιδευτικό σύστημα, που δεν διδάσκει την ιστορία των ανθρώπων που αγωνίστηκαν για τη συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων.
Δεν μιλά για τον Καβάζογλου και τον Μισιαούλη, τους δύο αγωνιστές της φιλίας και της ειρήνης που δολοφονήθηκαν από την ΤΜΤ το 1965, επειδή ακριβώς αγωνίζονταν για την κοινή συμβίωση των δύο κοινοτήτων. Δεν διδάσκει τις κοινές πορείες εργατών, τους διακοινοτικούς δεσμούς, ούτε τις θυσίες όσων αρνήθηκαν τον φανατισμό, όταν αυτό ήταν επικίνδυνο. Οι περισσότερες αναφορές περιορίζονται στα τραγικά επεισόδια της σύγκρουσης. Η ιστορία παρουσιάζεται μονοδιάστατα, αφήνοντας στο περιθώριο τις πράξεις αντίστασης και τους κοινούς αγώνες.
Η ιστορία του κινήματος της επαναπροσέγγισης είναι μακρά και βαθιά. Από τη δεκαετία του ’50, όταν η Αριστερά βρισκόταν αντιμέτωπη με την εθνικιστική βία, μέχρι τα κοινά ανακοινωθέντα Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων εργατών και την πρόσφατη δράση της Τεχνικής Επιτροπής για την Επαναπροσέγγιση, αυτός ο αγώνας συνεχίζεται σιωπηλά και επίμονα. Δεν χωράει σε τίτλους του YouTube και δεν μετριέται με views ή likes.
Δεν υποτιμούμε τον συμβολισμό μιας αγκαλιάς, αφού στην Κύπρο του διαχωρισμού και της καχυποψίας τέτοιες εικόνες έχουν τη σημασία τους. Όμως όταν ένας ευρωβουλευτής δηλώνει πως με μια αγκαλιά έκανε περισσότερα απ’ ό,τι ένα κόμμα με ιστορική πορεία δεκαετιών, τότε δεν υποτιμά μόνο ένα κόμμα, αλλά όλο το πολιτικό και ιστορικό πλαίσιο της προσπάθειας επαναπροσέγγισης. Υποτιμά τους ανθρώπους που φυλακίστηκαν, που δολοφονήθηκαν, που στοχοποιήθηκαν. Υποτιμά την έννοια της πολιτικής δράσης και της ιστορικής συνέχειας.
Ο δρόμος για την ειρήνη δεν είναι στρωμένος με αγκαλιές μπροστά στο φακό, και αυτό δεν μπορεί να το υποκαταστήσει κανείς influencer, όσο καλή πρόθεση κι αν έχει, με μια αυθόρμητη κίνηση. Η επαναπροσέγγιση έχει περιεχόμενο και δράση.
Οι είδησεις σήμερα από την Κύπρο και τον κόσμο στο dialogos.com.cy:
